Zingen uit volle borst en engel van god

Hoi lieve allemaal,

Hoe gaat het met jullie? Ik heb verschillende opmerkingen gekregen wanneer ik weer eens schrijf. Ik had er even geen zin in en dit kwam mede door het verlies van de vader van mijn beste vriendin. Op deze manier ben ik er toch achter gekomen dat het ver weg zitten van je familie en vrienden ook negatief kan zijn.

Maar ik heb nu weer zo veel meegemaakt dat ik er wel weer een verslag aan kan wijden. Want van de week ben ik samen met de ouders van Lucas naar de protestantse kerk geweest. Je zult zeggen; is dit nu zo speciaal?! Ja, want ik wist niet wat ik meemaakte. Bij binnekomst begon het al, ik werd vriendelijk naar een andere ingang toegewezen dan de mannen, links zaten de vrouwen en rechts zaten de mannen en in het midden zaten de muzikanten. Muzikanten met trompetten, trambones, violen, fluiten, saxofonen, erg indrukwekkend allemaal. Vervolgens viel het mij op dat elke vrouw een witte doek op het hoofd had, naar wat ik begreep stond dit symbool voor maagdelijkheid. Nadat we tien minuten na een treurig orgelmuziekje mochten luisteren, kwam een oude man naar voren en begon de dienst met gezang. En dit was toch echt iets anders dan ik ken van de kerken vanuit Nederland, dit was echt gezang! Iedereen in de kerk zong alsof zijn leven er vanaf hing en de muziek, echt prachtig! Ik kreeg er kippenvel van.

Daarna ging iedereen in de kerk op de knieeen om te bidden. En hier kennen ze niet het stille gebed, maar iedereen praat hardop en plotseling begon een man heel hard te praten in zijn gebed en iedereen hield op met zijn gebed en riep alleen; Gloria Deus, Santos Deus, Gloria Deus, Santos Deus. En dit hield denk ik wel 15 minuten aan. Vervolgens begon de oude man met zijn preek en hij begon met heel zacht te praten en dit ging steeds harder en harder en iedereen in de kerk riep ook steeds harder gloria deus. En tegen het einde van de preek was de man gewoon aan het schreeuwen met de handen in de lucht en iedereen in de kerk schreeuwde ook Gloria Deus, Gloria Deus! Ik dacht straks krijgt de arme man nog een hartaanval. Iedereen om mij heen raakte in een extase en bleef maar gloria deus roepen.

Vervolgens waren er 4 mensen die in een microfoon naar god toe bidden en vertelde over hun verdrietige situatie, over dat tante Gina ziek was en of god hun niet een groter huis kon geven, want er was een tweeling geboren en over of god hen niet geld kon geven voor een nieuwe televisie, want die was kapot gegaan en dit bleef maar door gaan. En eindelijke werd dit onderbroken door de muziek en zong iedereen weer in volle borst mee en was de dienst afgelopen. Enigzins opgelucht dat ik kon gaan pakte ik mij spullen, maar nee plosteling werd ik omhelsd door een vreemde vrouw die heel hard begon te bidden in het Italiaans en mij maar bleef vast houden en alle mensen in kerk stonden mij aan te kijken en iedereen begon Gloria Deus roepen, ik werd er gewoon rood van. Wat bleek de vrouw dacht dat ik een engel van god moest zijn met mijn blonde haar en mijn vreemde taal... Goed, dit ook weer meegemaakt, ik ben blij dat Lucas atheist is.

Komend weekend gaan Lucas en ik verhuizen naar een ander huis, 1 straat verderop. De reden is omdat we te horen hebben gekregen dat onze huisbaas ons huidige huis terug wil. Omdat haar schoondochter, die met kind en man bij haar woont, felle ruzie met haar heeft gehad en niet meer wilt samenwonen met haar schoonmoeder. Even flink zuur voor ons, maar gelukkig vonden we afgelope week een nieuw huis. Helaas is het huis wel flink kleiner dan we nu hebben, 1 grote slaapkamer, 1 grote keuken en een badkamer, maar we hebben wel super mooie binnenplaats met prachtige bomen erbij gekregen. Dit moeten we wel delen met een familie die van de indianen afstammen, maar dit vind ik alleen maar prachtig. Want ze houden erg van muziek, ze spelen gitaar, zingen en ze hebben ritmegevoel waar ik u tegen zeg.

Mijn laatste maanden in Brazilie gaan nu voor mij in. Dit maakt mij aan de ene kant erg verdrietig, want ik zal Lucas straks vier maanden moeten missen(hij komt in December naar Nederland). Daarnaast heb ik het prima naar mijn zin met mijn werk met de kinderen in de sloppenwijk en ook hier heb ik vrienden gemaakt. Maar de andere kant is dat ik straks mijn familie en vrienden uit Nederland weer zie:-)

Volgende week vieren Lucas en ik onze verjaardag met een feest in een groot huis, wat we mogen lenen van de neef van Lucas en over twee weken gaan we samen camperen in Trinidade, een prachtig strand omringt door een tropisch regenwoud. Mochten jullie post willen versturen dan kan dit het beste naar Costa Azul 290, 13213076, Distrito-Industrial, Jundiai-SP, Brazil

Ik denk aan jullie en wacht op reacties. Dikke kus en liefs, jiske