Mijn eerste betaalde baan en bekogelt met appels

Hoi allemaal,
Het is al weer een tijd geleden dat ik wat van mij liet horen. Dit komt omdat ik het razend druk heb en het weer is hier zo ontzettend lekker dat Lucas en ik hier in de weekenden meestal op straat of in de natuur te vinden zijn. Ik geniet van mijn leven in Brazilie, maar ik maak niet altijd leuke dingen mee. Zo heb ik moeten beslissen om mijn project over drugs preventie op te geven, want mijn veiligheid is niet gegarandeerd. Ze zijn bang dat hetzelfde gebeurt als 5 jaar geleden, toen is een mevrouw die voor een gezondheidscentrum werkte op brute wijze in de sloppenwijk Tamoio afgeslacht, omdat zij een familie er op wees over de gevolgen van drugs. Daarnaast ben ik gisteren in de sloppenwijk met aangevreten appels bekogelt door baldadige tieners, een angstige ervaring. Waarschijnlijk deden ze dit omdat ze jaloers zijn en ze willen gewoon aandacht. Het mooie is dat andere vrijwilligers uit de sloppenwijk erg boos waren en wel eens met hun moeders zouden praten. Ook zal ik deze week nog proberen om een gesprek met de jongeren aan te gaan. Verder heb ik het nog prima naar mijn zin bij mijn stage. Ik ben bezig met een onderzoek naar de identiteit van de sloppenwijk en ik heb veel gesprekken met bewoners die ontzettend lief zijn. Ook organiseer ik activiteiten met meiden die in de sloppenwijk wonen. Je hoort veel schokkende verhalen, zo heb ik nu meisje wat zwanger is van haar vader, worden kinderen zomaar aan hun lot over gelaten en Lucas heeft nu een gehandicapte student die vader wordt van zijn moeder… Je schrikt soms over hoe ouders met hun kinderen om gaan en soms is het erg zwaar. Maar als ik dan de blije gezichten zie van de meiden en kinderen waar ik mee werk, dan voel ik mij gelukkig.

Afgelopen week heb ik deelgenomen aan een vergadering over de wijk Jardim Tamoio, waar ik werk. Er waren maar liefst 50 mensen aanwezig van allerlei instanties en ook de preventura (een soort burgermeester) was aanwezig. In de pause kwamen allerlei mensen op mij af, omdat ik Nederlandse ben, zo ook de preventura. Hij wist mij te vertellen dat hij maar liefst 6 keer naar Nederland was geweest op kosten van Jundiaí, toen ik doorvroeg waarom hij voor Brazilie naar Nederland moest gaan, bleef het stil en stopte hij het gesprek. Deze man heeft maar liefst een boot, twee huizen, een helicopter en ook nog privebeveiliging. En toen ik vroeg waarom er maar 600 apartementen worden gebouwd voor 4000 families, kwam hij met een verhaal dat gemeente Jundiaí helaas geen geld heeft voor meer woningen…. Juistdem…

Vorige week heb ik gesolliciteerd op een baan als Engelse docente. Ik moest een Engelse test doen en die heb ik gehaald en ik ben dus aangenomen! Ik werk nu 6 uur per week in een privéschool met erg rijke lui. Zo geef ik privéles aan een vrouw van 35, heb ik een klas van 6 jongens in de leeftijd van 12/13 jaar en ook geef ik nog privé les aan een meisje van 15 jaar. Erg leuk, want het is mijn eerste betaalde baan! Ik heb nu het gevoel dat ik eindelijk iets helemaal van mijzelf heb, waar Lucas niet mee heeft geholpen. Ik heb leuke collega´s en ik doe mooie ervaring op.

Met Lucas en mij gaat het nog erg goed. Wel zitten we te dubben wat we doen na deze periode in Brazilie. Komt hij naar Nederland of ga ik de stap zetten om te emigreren naar Brazilie… Een erg moeilijke beslissing. De situatie in Nederland is momenteel niet al te best, terwijl Brazilie ons volop kansen bied. Ik ben bang dat ik straks geen baan kan vinden en dan zit je dan met je mooie CV… Daarnaast is het een lang proces om hem naar Nederland te halen. Een hoop zaken waar wij dus nog geen antwoord op hebben.
Komend weekend gaan wij camperen bij een Idiaanse communie, dus verhalen volgend.
Dikke kus en liefs en ik wacht op de reacties…